Miecz typu XIVa J2 (Oakeschott)

Prezentowany miecz pochodzi prawdopodobnie z dawnych zbiorów Pommersches Landesmuseum w Szczecinie, które po II wojnie światowej trafiły pod opiekę Muzeum Pomorza Zachodniego (obecnie Muzeum Narodowe w Szczecinie).

Zaliczany jest do mieczy gotyckich, znanych od końca średniowiecza, kiedy to wprowadzono do użytku pełną zbroję płytową. Spopularyzowanie tego typu opancerzenia wpłynęło na ewolucję kształtu głowni, które stały się dłuższe i zwężały się ku końcowi. Omawiany miecz posiada głownię obusieczną z prostym jelcem krzyżowym o rozszerzających się ramionach. Długość trzonu wskazuje, że należy do grupy mieczy półtoraręcznych, nazywanych też długimi lub wielkimi, które od drugiej połowy XIV wieku były najbardziej rozpowszechnionym rodzajem tego uzbrojenia. Umożliwiały one ułożenie na rękojeści dwóch dłoni, tak że jedna wspierała się o głowicę.

Dwusieczna głownia tego egzemplarza ma ślady łączenia. Przy poziomych spawach, widać zasklepione okrągłe nity po dwa nad i pod łączeniem. Świadczy to o zniszczeniu miecza, który rozpadł się na trzy części i później został scalony.

Na głowni zachowały się wyryte znaki, wypełnione metalem o żółtej barwie. Są to znak krzyża równoramiennego oraz pojedyncze litery: pierwsza nieczytelna następnie D i H, której ostatnia kreska zapisana jest jak wielkie I z zaznaczonymi dwiema kreseczkami u góry i u dołu. Trudno jest ustalić znaczenie tych znaków, ale można je zaliczyć do popularnych w średniowieczu napisów inicjalnych, powstających poprzez skrócenie każdego słowa do początkowych liter lub tylko pierwszej. Zabieg abbreviatio per suspensionem stosowany był chętnie w ówczesnej epigrafice, najczęściej na monetach.

Justyna Bądkowska