Miecz jednosieczny

Miecz żelazny, wybagrowany pod koniec XIX wieku podczas pogłębiania koryta Duńczycy, zachodniej odnogi Odry w pobliżu Wyspy Grodzkiej. W literaturze określany jako Szczecin I.

W budowie miecza wyróżnia się dwa podstawowe elementy: głownię i rękojeść. Głownię odkuwano wraz z trzpieniem, na którym osadzana była rękojeść. Głownia miecza Szczecin I jest jednosieczna – z ostrzem na jednym boku, uszkodzona w części sztychowej, czyli zakończeniu. Badania metaloznawcze ujawniły, że od strony ostrza miecz ma stalową, wysokowęglanową nakładkę wzmacniającą. Służył do zadawania ran ciętych.

Na trzpieniu wyodrębnionym z głowni osadzana była rękojeść składająca się z jelca, uchwytu i głowicy. Jelec jest elementem chroniącym dłoń, poprzecznym w stosunku do głowni. Miecz Szczecin I ma jelec krótki i masywny, łódeczkowato wygięty w dół, z granią widoczną na bocznych powierzchniach. Głowica ma także kształt trójkąta. Oba te elementy, jelec i głowica mają ślady zdobienia mosiądzem (stopem miedzi i cynku) techniką tzw. tauszowania, rodzajem inkrustacji polegającej na umieszczaniu metalowych aplikacji na powierzchni przedmiotu z innego metalu.

Ze względu na budowę rękojeści miecz Szczecin I zaliczony został to typu H w powszechnie stosowanej typologii norweskiego badacza broni Jana Petersena. Miecze tego typu, datowane na koniec VIII – połowę X wieku, charakteryzuje prosty i szeroki jelec oraz dwuczęściowa głowica. Znane są terenu całej Europy, ale przypuszcza się, że mogą mieć rodowód skandynawski.

Wymiary miecza: długość całkowita 94,9 cm; głownia: długość 79,0 cm, szerokość 4,23 cm, grubość 0,52 cm, waga 1040 g.

Sławomir Słowiński