Ciosło

Żelazne ciosło zostało znalezione na terenie wzgórza Zamkowego w Lublinie w trakcie badań archeologicznych prowadzonych w 1969 roku.

To masywny przedmiot o sztabkowym trzpieniu i łopatkowato ukształtowanym ostrzu. Wykonany został techniką wykuwania z kęsa żelaznego.

Należy do zestawu narzędzi służących do rąbania, łupania i ociosywania powierzchni drewnianych. Ciosło było również dosyć uniwersalnym narzędziem, gdyż posługiwano się nim zarówno przy wstępnej, jak i specjalnej obróbce, podczas wykonywania żłobień, wpustów, obłapów (wrębów w łączeniach węgłowych).

Wyniki badań archeologicznych przeprowadzonych na wzgórzu Zamkowym, w tym odnalezione narzędzia związane z obróbką drewna, dostarczają danych świadczących o tym, że w XIII i 1. połowie XIV wieku, najczęściej w budownictwie drewnianym, stosowano konstrukcję zrębową, zwaną również wieńcową. Kojarzona jest z budownictwem słowiańskim. W takim systemie stawiano domy w okresie wczesnopolskim, zarówno w grodach i osiedlach miejskich, jak też na wsiach. Domy wiejskie przeważnie były zagłębione w podłoże – tak zwane ziemianki i półziemianki, natomiast w osiedlach wczesnomiejskich dominowały budowle naziemne.