Szalag - IV | Wstęga IV

Prace Janosa Fajó z cyklu „Wstęgi” (1969), wykonane ze szczególną dbałością o detale, w czystych, żywych, wibrujących kolorach przywołują skojarzenia z nurtami sztuki optycznej, minimalizmu i nowej geometrii. Oryginalny styl artysty, który rozwinął w latach sześćdziesiątych XX wieku bazuje na tradycji konstruktywizmu i abstrakcji geometrycznej. Najważniejszymi elementami jego prac są podstawowe formy (koło, trójkąt, kwadrat) i kolory (żółty, niebieski, czerwony), a główna metoda tworzenia to upraszczanie – redukcja kształtów obserwowanych w naturze do form geometrycznych i ich zmiennych. Jednocześnie Fajó operował wyjątkowo bogatą paletą barwną. Charakterystyczne dla jego dzieł są kształty opływowe, ale też duże, regularne płaszczyzny czystego koloru. W jego malarstwie, grafikach, rzeźbie znajdują się zarówno symetria, jak i asymetria, wariacje ruchu, rytmu i dynamizmu.
Fajó jest jednym z najważniejszych współczesnych artystów węgierskich. Rozwijał koncepcje swoich nauczycieli i mentorów, którymi byli przede wszystkim Lajos Kassák – czołowa postać węgierskiej awangardy, później Max Bill (przedstawiciel racjonalnej sztuki konkretnej) i Victor Vassarely (twórca nurtu sztuki optycznej). W założonym w 1973 roku Warsztacie Budapeszteńskim (Pesti Műhely) Fajó współpracował z innymi artystami z kręgu abstrakcji geometrycznej, między innymi z Imre Bakiem, Istvánem Nádlerem, Tamásem Hencze i Iloną Keserü. Wraz z nimi, od lat siedemdziesiątych do dziewięćdziesiątych XX wieku, czynnie uczestniczył w rozwoju ruchu neoawangardy na Węgrzech. Zajmował się działalnością wydawniczą, wystawienniczą, edukacyjną i teorią sztuki.

Marlena Chybowska-Butler