Grot oszczepu

Grot oszczepu z żelaza z otworem w środku jest ornamentowany, najpewniej niezachowaną aplikacją z metalu kolorowego. Był element wyposażenia grobu ciałopalnego popielnicowego obsypanego resztkami stosu kremacyjnego. Taka forma chowania zmarłych była powszechnie stosowana w okresie wpływów rzymskich, w I–IV wieku, w całej Europie północnej. Zdobione groty oszczepów są od dawna przedmiotem drobiazgowych badań w archeologii okresu wpływów rzymskich. Jako miejsca ich pierwotnego pochodzenia wskazuje się Skandynawię albo obszary zajmowane przez ludy stepowe. Na dolnym Nadodrzu zwyczaj ornamentowania grotów broni drzewcowej zapożyczony został od społeczności kultury przeworskiej zamieszkującej obszar dzisiejszej Wielkopolski. Grot z Czelina, na podstawie pozostałych elementów wyposażenia grobu, można datować na rozwinięty okres wpływów rzymskich, na II/III wiek. W pochówku, oprócz popielnicy i grotu znajdowało się również umbo z kolcem – okucie środka tarczy, imacz żelazny – okucie uchwytu tarczy, dwie zniszczone zapinki z brązu, brzytwa, nóż i szpila z żelaza oraz okucia końca pasa. Cmentarzysko w Czelinie odkryły w 2004 roku dzieci bawiące się na terenie żwirowni. Obecnie jest ono badane przez archeologów z Muzeum Narodowego w Szczecinie. Do tej pory odkryto około 200 obiektów, przeważnie grobów ciałopalnych wyposażonych w elementy stroju i uzbrojenie. Zróżnicowanie ozdób i innych wyrobów wskazuje na mieszanie się w tej części Pomorza różnych wpływów kulturowych – wspomnianej kultury przeworskiej, kultury wielbarskiej oraz kultur z terenów nadłabskich i Skandynawii. W grobach znaleziono ponadto przedmioty importowane z prowincji Cesarstwa Rzymskiego, w tym krótki miecz (gladius) i rzymskie naczynie z brązu.

Bartłomiej Rogalski