Rdzeń wiórowy stożkowaty

Rdzeń stożkowaty został znaleziony w okolicy miejscowości Drzewica, pow. kamieński, prawdopodobnie pod koniec XIX wieku, odkupiony w 1896 roku przez Gesellschaft für Pommersche Geschichte und Altertumskunde od Lotha z Sassnitz. Rdzeń – bryła krzemienia przeznaczona i przygotowana do odbijania półsurowca służącego następnie do produkcji narządzi, ma dookolną odłupię, na której widnieje 12 negatywów długich, prostych wiórów. Pierwotnie był dużo większy, jednak w miarę eksloatacji jego obwód się zmniejszał. Pięta rdzenia, czyli powierzchnia, w którą uderzano była dokładnie świeżona, czyli korygowana tak, aby utrzymany był odpowiedni kąt pomiędzy piętą a odłupnią. Świeżenie pięt jest typowe dla tradycji technologicznych ludności z rejonu wschodniego Bałtyku. Przemiany w technologii pozyskiwania półsurowca do wytwarzania narzędzi polegające na wykorzystywaniu tzw. pośrednika, wyznaczają środkowy okres mezolitu. Technika ta polega na użyciu poroża lub kości, jako pośrednika pomiędzy rdzeniem a tłukiem. Uzyskiwanie długich, prostych i regularnych wiórów było w ten sposób łatwiejsze niż w przypadku uderzenia bezpośredniego twardym lub miękkim tłukiem.

Michał Adamczyk