Siewca

Bronisław Bartel w latach 1907–1910 uczęszczał do pracowni Teodora Axentowicza, Stanisława Dębickiego, Juliana Fałata i Ferdynanda Ruszczyca w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Już wówczas zajmowało go przede wszystkim malarstwo dekoracyjne i kilimkarstwo, a także portret i marynistyka. Następnie zamieszkał w Warszawie, gdzie w latach 1916–1918 pracował w Muzeum Sztuk Pięknych, tworząc dokumentację obiektów i odrysy. W 1919 roku objął stanowisko kierownika artystycznego Działu Wydawniczego Drukarni i Księgarni św. Wojciecha w Poznaniu, a w latach 1921–1927 współtworzył wielkopolską grupę artystów plastyków Świt. Początkowo uczył w Państwowej Szkole Przemysłu Artystycznego w Bydgoszczy (1922–1926), by po jej likwidacji wrócić na stałe do Poznania w roli wykładowcy Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego. W twórczości Bartla dominowała wówczas ekspresjonistyczno-ludowa stylizacja oraz alegoryczne tematy, widoczne w szczecińskim obrazie Siewcy – z boskimi promieniami, gołębicą i biblijnym efektem pracy w postaci rozkwitającego kwiatu. Dwa lata później powstała bardziej rozbudowana scena wielofiguralna Żeńcy, a tematy sakralne pojawiały się także w kolejnej dekadzie, kiedy Bartel zorganizował z grupą Plastyka Wystawę sztuki religijnej (1934). Od czasu podróży do Paryża w 1929 roku w jego malarstwie nastąpił trwały odwrót od tendencji postkubistycznych na rzecz rozwiązań kolorystycznych. Wysiedlony z Poznania w czasie okupacji hitlerowskiej zamieszkał w Warszawie, gdzie pełnił funkcję wiceprezesa Spółdzielni Artystów. Powróciwszy do Poznania po zakończeniu II wojny światowej, krótko pracował w Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych i do przejścia na emeryturę w 1951 roku kierował tamtejszym Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych.

Szymon Piotr Kubiak