Pieczątka cechu kowali

Pieczęć w cechu rzemieślniczym służyła do uwierzytelniania wszystkich wychodzących pism. Każdy cech prowadził ewidencję mistrzów, czeladników i przyjętych uczniów. Organizował egzaminy, wystawiał świadectwa ukończenia nauki, dyplomy mistrzowskie, prowadził też inne czynności administracyjne. Pieczęcie, podobnie jak „cechy” czyli symboliczne przedmioty służące do zwoływania zebrań, posiadały obok nazwy stowarzyszenia atrybuty danej profesji. W przypadku pieczęci łańcuckiego cechu kowali, pochodzącej z XX w., mamy wycięty w kauczukowym tłoku młot i podkowę. Sam cech kowalski posiadał w Łańcucie tradycje sięgające średniowiecza. Należał do jednego z kluczowych stowarzyszeń cechowych, ze względu na obowiązujące w mieście prawo węgierskie (górnicze). Przywilej na prowadzenie prac górniczych we własnych dobrach nadał właścicielom miasta król Kazimierz Wielki w 1350 r. Stąd w lasach na północ od Łańcuta wydobywano rudę darniową, którą przetapiano w tzw. dymarkach, a następnie w kuźnicach, tworząc surowiec nadający się do użytku m.in. dla kowali.

Joanna Kluz