![E/14750/ML Rzeźba w drewnie lipowym, niepolichromowana, przedstawiająca postać kobiety nachylonej nad dzieckiem, stojącym przy kolanach. Kobieta w chustce na głowie zawiązanej pod brodą, o twarzy trójkątnej, dużych oczach, wąskich ustach. Ubrana w bluzkę z długimi rękawami i serdak z zaznaczoną baskinką , w długiej spódnicy pokrytej stylizowanymi wielopłatkowymi kwiatami na gałązce. U dołu biegnie pasek w formie falistej linii. Kobieta obejmuje rękami dziecko, zwrócone do niej twarzą. Dziecko z włosami sięgającymi do szyi, zaznaczonymi rowkowanymi nacięciami – uczesane z przedziałkiem pośrodku. W długiej sukience, ozdobionej falistymi liniami poziomymi u dołu i góry, pionowymi pośrodku.](/brepo/panel_repo/2022/04/16/kfdp6s/contain-360-1000-max-e-14750-ml-001.jpg)
Macierzyństwo
1975
Muzeum Narodowe w Lublinie
Jest częścią kolekcji: Sztuka Ludowa Lubelszczyzny (XVII – 1. połowa XX wieku)
Twórcami figur w kapliczkach przydrożnych byli zazwyczaj wiejscy stolarze i rzeźbiarze samoucy. Istniała też grupa świątkarzy wędrownych. Na Lubelszczyźnie tych pierwszych i drugich na przełomie XIX i XX wieku działało wielu, lecz pozostali anonimowi, zachowały się nieliczne nazwiska: Paweł Bień (1828–1886), Mikołaj Gomiela (1843–1908), Józef Kwiatkowski (2. połowa XIX wieku), Jan Kaproń (1866–1941), Jan Oliński (przełom XIX i XX wieku), Daniel Kuźmiuk (1857–1939).
Daniel Kuźmiuk urodził się w Żerocinie, w byłym powiecie radzyńskim (obecnie bialskim), w rodzinie chłopa. W 1864 roku rodzina przeniosła się do Drelowa, gdzie ojciec podjął pracę fornala. W czasie epidemii cholery w 1873 roku zmarł, pozostawiając żonę i czworo dzieci. Szesnastoletni wówczas Daniel, w trosce o utrzymanie matki i rodzeństwa, podjął służbę folwarcznego parobka. W wolnych chwilach rzeźbił figurki, krzyże, miniatury zwierząt. W 1893 roku ożenił się z Pelagią Byczyk, kupił nieczynną kuźnię, którą rozebrał i następnie jako jednoizbowy dom postawił w ogrodzie. Zrezygnował z pracy w folwarku i zajął się rzeźbiarstwem. W czasie pierwszej zimy wyrzeźbił figurę św. Jana. Przy domu zbudował szopę na drewno opałowe i materiał rzeźbiarski. Fascynowały go książki i choć nie umiał czytać, każdy zaoszczędzony grosz przeznaczał na ich zakup. W księgozbiorze dominowały pozycje o treści religijnej, jak Żywoty świętych, ale też podróżnicze i geograficzne oraz Ogniem i mieczem, które czytywała mu córka Marta.
Jego dorobek obejmuje około tysiąca rzeźb. W większości to świątki o tematyce chrystologicznej i maryjnej oraz wizerunki świętych patronów umieszczanych w kapliczkach okolicznych wsi: Żerocinie, Żeliźnie, Przechodzisku i Szóstce, na cmentarzu. Jego dziełem był, nieistniejący już, krzyż przydrożny w Drelowie z narzędziami Męki Pańskiej. Strugał figurki zwierząt oraz zabawki. Z powodu choroby oczu po 1930 roku jego aktywność osłabła, sześć lat później zanikła, gdy stracił wzrok. Do ostatnich dni cieszył się powszechnym szacunkiem w Drelowie i okolicy. Kilka prac przekazanych Muzeum pozwoli utrwalić jego nazwisko w świadomości potomnych.
Autor / wytwórca
Rodzaj obiektu
rzeźba
Technika
polichromia, rzeźbienie
Tworzywo / materiał
drewno
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
1975
Muzeum Narodowe w Lublinie
1845 — 1855
Muzeum Narodowe w Lublinie
1864
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna