Rozeta

Biżuteria była niezwykle ważnym elementem renesansowego stroju. Nie tylko różnego typu łańcuchy i zawieszenia, sznury pereł, naszyjniki, pasy oraz bransolety stanowiły ozdobę ubiorów, świadcząc o zamożności i pozycji społecznej noszącego. Reprezentacyjne stroje były również dekorowane klejnotami naszywanymi na tkaninę. Tego typu niewielkie ozdoby biżuteryjne, występujące zwykle w większej liczbie, nazywane były sztuczkami lub pontalikami. Najczęściej zdobiły suknie kobiece, ale wykorzystywano je również do dekorowania męskich wamsów, płaszczy oraz nakryć głowy.

Kompozycja ażurowych rozet, znalezionych w krypcie szczecińskiego zamku, składa się z centralnie umieszczonego złotego guza, wokół którego zostały rozmieszczone cztery mniejsze guzy otoczone spiralnie zwiniętym drutem, a także płatki zdobione ciemnoniebieską emalią oraz woluty wypełnione czarną oraz białą emalią, spięte złotymi taśmami. Elementy emaliowane są inkrustowane regularnie rozmieszczonymi złotymi kropkami (części brakuje). Zachowane klejnoty należą do popularnego w Europie Środkowej i Północnej pod koniec XVI i w pierwszych dziesięcioleciach XVII wieku typu ażurowych ozdób kształtowanych ze złotej blachy, zdobionych emalią komórkową inkrustowaną złotem, a także filigranem, granulacją i niekiedy perłami.

Monika Frankowska-Makała