Grot

Grot żelazny, stanowiący zakończenie bełtu do strzelania z kuszy, został znaleziony na terenie wzgórza Zamkowego w Lublinie podczas badań archeologicznych prowadzonych w 1969 roku.

Groty strzał do łuku lub bełtów kusz są najliczniejszą i najbardziej zróżnicowaną kategorią militariów średniowiecznych. Najczęściej znajdowane groty wykonano z żelaza. Mogą być zaopatrzone w tuleje, w których mocowano drewniany trzon (promień, brzechwę); te są bardziej charakterystyczne dla Słowian zachodnich, w tym Polski. Wytworzenie tulejki było czynnością skomplikowaną, gdyż grot musiał być symetryczny i dobrze wyważony. Groty z trzpieniem były prostsze w wykonaniu. Wbijano je w końcówkę brzechwy, oplatano rzemieniem i mocowano lepiszczem. Kusza i łuk należą do typów broni miotającej, popularnej w średniowieczu.

Grot żelazny stanowi zakończenie bełtu kuszy. Jest w przekroju czworoboczny, ostro zakończony, w części środkowej nieco zwężony. Trzpień został osadzony centralnie.

Liczne militaria odkrywane w grodziskach Lubelszczyzny, w tym na terenie lubelskiego wzgórza Zamkowego, są pozostałością burzliwych dziejów pogranicznych konfliktów polsko-ruskich, walk wewnętrznych i zewnętrznych interwencji w XI–XIII wieku. Na wzgórzu Zamkowym najwięcej tych znalezisk zarejestrowano  w wykopach archeologicznych w pobliżu wieży obronnej – donżonu.