Dzban z personifikacją żywiołu wody

Wyroby słynnej miśnieńskiej porcelany, jako przedmioty zbytkowne, służące wyłącznie celom dekoracyjnym, nie utylitarnym, cieszyły się ogromną popularnością wśród ludzi zamożnych. Ich posiadanie świadczyło o statusie majątkowym oraz wysublimowanym guście. Wysoko ceniono zwłaszcza dzieła wykonane przez Johanna Joachima Kändlera (1706–1775), mistrza rzeźbiarzy i dekoratorów porcelany. Był synem pastora i urodził się w Fischbach w Niemczech, gdzie odebrał klasyczne wykształcenie. Jako młodzieniec odznaczający się doskonałą znajomością mitologii grecko-rzymskiej, darem wnikliwej obserwacji natury, a przede wszystkim wysokimi umiejętnościami rzeźbiarskimi i pomysłowością, trafił na praktykę rzeźbiarską na dwór drezdeński. Jego talent został szybko zauważony przez samego Augusta II Mocnego (1670–1733), co zaowocowało zatrudnieniem go w 1731 roku w charakterze modelarza, rzeźbiarza, projektanta, dekoratora i wreszcie kierownika działu rzeźby w miśnieńskiej manufakturze porcelany. Kändler traktował porcelanę jak materiał rzeźbiarski i dekorował jej powierzchnię malowidłami. Stał się najznakomitszym artystą i wizjonerem w tej dziedzinie rzemiosła. Wytworzone przez niego przedmioty nierzadko zyskiwały status porcelanowych arcydzieł, charakteryzujących się ogromną szczegółowością detali, swobodnym urokiem stylu rokoko, ale także realizmem. Pozostawił po sobie tysiące dzieł, które podziwiać możemy w najsławniejszych muzeach świata.
W XIX stuleciu manufakturę królewską zmodernizowano, wprowadzając do procesu produkcji metody przemysłowe. W 1910 roku z okazji dwóchsetlecia istnienia odlano wiele figurek według osiemnastowiecznych modeli Kändlera. Jej znakiem towarowym niemal od początku istnienia są skrzyżowane miecze – element tarczy herbowej elektorów saskich.

Małgorzata Peszko