Urna domkowa

Naczynie, które pełniło funkcję urny na przepalone kości zmarłego było umieszczone w grobie skrzynkowym. Towarzyszyła mu druga podobna urna, naczynie ceramiczne oraz fragment przedmiotu z brązu. Ze względu na swój charakterystyczny kształt nazywana jest „domkową”. Ma dwuspadowy dach, czworoboczny otwór, w którym znajduje się ruchoma gliniana płytka symbolizująca drzwi. Występowanie tego typu popielnic przypada na starszą fazę wczesnego okresu epoki żelaza (tzw. okres halsztacki C, ok. 750–600/550 p.n.e.).

Urny domkowe spotykane są na terenie północnej Polski, środkowych Niemiec oraz południowej Skandynawii w późnym okresie epoki brązu i wczesnej epoce żelaza. Różnią je tylko kształt oraz cechy lokalne, jak choćby nóżki w urnach z terenów Polski. Znaleziska tego typu są niezwykłym źródłem informacji na temat życia codziennego, ponieważ przypuszcza się, że ich kształt odzwierciedla wygląd domostw ludności kultury pomorskiej. Na podstawie analiz ustalono, że w urnach domkowych chowano spalone kości należące do jednej osoby. Prawdopodobnie nie zawierały licznych darów grobowych. Zróżnicowanie wiekowe oraz płeć pochowanych osób, jak i nieduża liczba pochówków tego typu wskazuje, że dotyczyły one szczególnych osób w społeczności.

Monika Witek