Wilk kominkowy

Historia wilków kominkowych rozpoczęła się w epoce średniowiecza, ich prawzorem był długi pręt z kutego żelaza z haczykiem do zawieszania kociołka nad ogniem. W XIV wieku pręt ten wzbogacił się o trzon, biegnący w głąb paleniska, służący do podtrzymywania drewnianych polan, a od wieku XVI do funkcji użytkowej  dołączono funkcję dekoracyjną. Nazwa „wilk lub pies kominkowy”(w Polsce przyjęła się nazwa „wilk kominkowy”) pochodzi z języka angielskiego i francuskiego. Najczęściej wykorzystywanym materiałem do wyrobu wilków kominkowych było żelazo kute, choć pod koniec XVII wieku zdarzało się srebro a później brąz, często złocony. Formy wilków zmieniały się wraz z obowiązującą modą i stylem, od bardzo prostych do bardzo dekoracyjnych. Omawiany wilk pochodzi z kolekcji Potockich, z drugiej połowy XVIII wieku, w stylu Ludwika XVI. Wilk posiada część dekoracyjnej, na którą składa się amfora połączona z podłużną, profilowaną belką, zakończoną postacią siedzącego gryfa, zwróconego w kierunku paleniska. Belka z gryfem spoczywa na podstawie zakończonej półkoliście. Przestrzeń między belką a podstawą wypełniona jest ażurowym ornamentem z wici roślinnej z owocami. Amfora płomienista, na okrągłej stopie, z cokołem i uchwytami, przez które przechodzi girlanda z liści i gron winorośli, opadająca na brzusiec. Amfora dodatkowo zdobiona ornamentem wiciowo roślinnym. Wyrób francuskich, brąz, wilk kominkowy składający się z rusztu w kształcie prostokąta na czterech nóżkach (tylnie łukowato wygięte, przednie przechodzą ozdobne sterczyny) dodatkową ozdobą w kształcie prętów zakończonych gałkami Część dekoracyjna z brązu w formie dużego rocaila z siedzącym po środku siedzącym puttem w swobodnej pozie , dodatkową ozdobą są kępki kwiatów polnych. Z przodu ozdobiony sterczynami, część dekoracyjna z brązu w formie dużego rocaila i liści akantu.

Przemysław Kucia