Kompas mokry

Kompas mokry to przyrząd nawigacyjny służący do wyznaczania kierunku południka magnetycznego. Został wynaleziony w Chinach w XI w. i w Europie pojawił się w pod koniec XII.

Kompasy to podstawowe urządzenia służące do wyznaczania pozycji oraz kierunku poruszania się. Zasada działania kompasu opiera się na wykorzystaniu zjawiska ustawienia magnesu swobodnie zawieszonego, wzdłuż linii pola magnetycznego. W przypadku kompasu mamy do czynienia z igłą magnetyczną osadzoną na osi wewnątrz obudowy, nazywanej też kociołkiem, wyposażonej w podziałkę kątową, tzw. różę wiatrów.

Kompasy dzielimy na mokre i suche. W mokrych kociołek kompasu wypełniony jest płynem, w suchych jest pusty. Przed wprowadzeniem żyrokompasów na statku znajdowały się dwa kompasy, główny ustawiony był na najwyższej nadbudówce pomostu nawigacyjnego oraz sterowy przy kole sterowym.

Prezentowany egzemplarz pochodzi z kutra rybackiego ŚWI-38, który wraz z innymi elementami wyposażenia znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie.

Leszek Kocela