Bransoleta obręczowa

Ciężka bransoleta wykonana z grubego brązowego pręta ma kształt prawie kolisty, a jej prosto ścięte końce ściśle do siebie przylegają. Powierzchnię pokrywa delikatne ryte zdobienie złożone z grup poprzecznych kresek połączonych z motywem jodełki. Jak dotychczas odnotowano zaledwie siedem tego typu obręczy, wszystkie w zachodniej Polsce i wszystkie w skarbach. Bransoleta ze Storkowa jest elementem zespołu złożonego z pięciu bransolet oraz czterech siekierek; odkryto go w 1906 roku przy kopaniu rowów fundamentowych, na parceli właściciela tartaku Hermana Poratha. Wszystkie przedmioty leżały razem, bezpośrednio w ziemi, na głębokości około 0,5 m od powierzchni. Po odkryciu przekazano je do zbiorów szczecińskiego Towarzystwa Historii Pomorza i Starożytności. W Szczecinie przechowywane były do sierpnia 1944 roku, po czym wraz z innymi eksponatami o dużej wartości zostały ewakuowane w głąb Niemiec, co było podyktowane ochroną zasobów muzealnych przed zniszczeniem w trakcie nalotów alianckich oraz zapewne przed wojenną grabieżą. Do zbiorów szczecińskich skarb wrócił dopiero w 2009 roku dzięki polsko-niemieckiej wymianie zabytków archeologicznych. Depozyt ze Storkowa, datowany na 1. połowę IV okresu epoki brązu (lata ok. 1100–1000 BC), wiąże się z bardzo wczesnym stadium osadnictwa kultury łużyckiej na Pomorzu. Był to niezwykle interesujący etap rozwojowy z uwagi na jego przejściowy charakter. Mieszała się tu bowiem tradycja kultur mogiłowych, wznoszących kurhany i składających swoich zmarłych do ziemi niespalonych, z nowymi trendami kultur kręgu pól popielnicowych, preferujących zakładanie dużych cmentarzysk ciałopalnych.

Dorota Kozłowska