Buty "łapcie" (typu "kierpce")

Buty ze skóry zostały wykonane przed rokiem 1914 w miejscowości Bukowa. Zrobiono je samodzielnie ze skóry bydlęcej, którą kupowano na pobliskich targach na żydowskich kramach, gdzie leżały sterty skór przeznaczonych właśnie na chodaki. Wykrajano prostokąt nieco większy od długości stopy i zszywano rzemykiem z przodu na środku, tak aby zakryć całe palce. Tym samym rzemykiem obszywano brzegi, a na pięcie łączono nim krótsze boki. Po zszyciu skórę należało zmoczyć, aby wysychając, przybrała właściwy, wygodny dla stopy kształt. Po bokach wydrążano po dwa otwory, przez które przewlekano sznurek konopny lub rzemień mocujący but do nogi. Był krzyżowany wokół łydki i zawiązywany pod kolanem. Było to obuwie wygodne i stosunkowo tanie, produkowano po kilka par takich butów. Wiosną i latem najczęściej chodzono boso. W chłodne dni do środka buta wkładano słomę, a stopę okręcano onucą. Zimą zakładano kilka onuc, a w czasie wielkich mrozów wierzchnią warstwę buta moczono w wodzie, by po zamarznięciu wytworzyła się dodatkowa powłoka izolująca. Ta forma obuwia była powszechnie noszona w południowej części Lubelszczyzny do pierwszej połowy XIX wieku, a w okolicach Biłgoraja, nawet do stroju świątecznego, do końca XIX wieku.