Siekierka

Brązową siekierkę, którą odkryto w 1914 roku podczas pogłębiania toru wodnego na Odrze na wysokości Gryfina charakteryzuje smukła forma, którą podkreśla wąski obuch z rozszerzonym wachlarzowato ostrzem. Należy do tzw. typu Oleszna i jest rzadkim znaleziskiem z terenów Polski. Siekierka była najprawdopodobniej depozytem ofiarnym złożonym w ofierze bóstwom, na co wskazują okoliczności odkrycia. Środowiska wodne, zwłaszcza rzeki, odgrywały znaczącą rolę w kulturze społeczności epoki brązu. To właśnie w nich odkrywana jest broń, natomiast inne przedmioty z brązu – naczynia, narzędzia i ozdoby, znajdowane są głównie w bagnach i jeziorach. Prezentowana siekierka pochodzi ze starszej epoki brązu (ok. 1600–1300 p.n.e.). Przypisuje się ją lokalnej ludności reprezentującej tzw. grupę wkrzańsko-zachodniopomorską, bliskiej kulturowo społecznościom sąsiedniej Meklemburgii. Analiza przedmiotów odkrytych w skarbach pokazuje, że ludność tej grupy miała dostęp do prestiżowych wyrobów importowanych. Ich obecność na tym obszarze potwierdza, że kontynuowano zapoczątkowane wcześniej kontakty handlowe ze społecznościami zamieszkującymi dorzecze środkowego Dunaju.

Monika Witek