Kaftan kobiecy

Kaftan kobiecy do stroju świątecznego, tak zwanego krzczonowskiego. Jest wykonany z tkaniny barchanowej białej z lnianą podszewką. Jest dopasowany i krótki, sięga do bioder. Kaftan składa się z pleców, dwóch przodów i rękawów. Rękawy ma długie, zwężające się ku dołowi. Plecy są zakończone u dołu łukowato i dlatego ten typ okrycia wierzchniego zwano „z ogonem”. Kaftan jest zapinany pod szyję na czerwone, płaskie guziki, które są także przyszyte dla ozdoby po obu stronach zapięcia. Tam także są naszyte półokrągłe klapki imitujące kieszenie, na których dla ozdoby doszyto po jednym takim samym czerwonym guziczku. Kaftan jest stosunkowo skromnie zdobiony przy zapięciu, kieszonkach, na dolnym brzegu i na mankietach, gdzie umieszczono ornament w formie pojedynczej stebnówki wykonanej ściegiem łańcuszkowym w kolorze czerwonym i białym. Motyw zdobniczy ma układ pasowy i składa się z linii prostych i falistych, a pomiędzy nimi są wyszyte linie układające się w ósemki.

Ten rodzaj kaftana był powszechnie noszony do lat 70. XIX wieku, czyli przed przeobrażeniami, jakim poddano strój krzczonowski w kolejnych latach. Pierwotny ubiór odświętny był skromny, wykonany w całości z materiałów samodziałowych i nawiązywał do innych strojów z grupy małopolskich. Zmiany nastąpiły w związku z upowszechnieniem się materiałów fabrycznych, którymi zaczęto zastępować tkaniny lniane wyrabiane we własnym zakresie. Zastosowanie nowych tkanin i dużej ilości różnorodnej pasmanterii sprawiło, że strój z parafii Krzczonów przez zestawienie kontrastowych kolorów stał się bardziej barwny i dekoracyjny. Nowy typ strojów powstawał z wykorzystaniem także nowych krojów, co sprawiło, że zaistniał typ strojów różniący się od wcześniejszego, a także od strojów z sąsiednich obszarów. Wcześniejszy ubiór był znacznie mniej okazały, zdobiony jedynie haftem, nosiły go starsze kobiety do schyłku XIX wieku.