6.01.04

Na początek twórczości Andrzeja Nowackiego (1953– ), filologa i historyka sztuki od lat 70. XX w. mieszkającego za granicą, istotny wpływ miały spotkania z Henrykiem Stażewskim (1894–1988) w latach 1982–1984, gdy wielokrotnie odwiedzał pracownię nestora polskiej sztuki geometrycznej.

Jak wspomina Nowacki – „Fascynacja, jakiej wtedy doświadczyłem, jest niemal niewyrażalna. Najważniejsza była dla mnie atmosfera harmonii, spokoju i ładu, nie tyle w tym człowieku, co przede wszystkim w jego obrazach. Wyczuwało się w nich główny motyw twórczości Stażewskiego: porządkowanie chaosu. A dla mnie, poszukującego podówczas wewnętrznego porządku w swoim życiu (...) były czymś w rodzaju refugium. Ponadto ta uporządkowana płaszczyzna w przedziwny sposób koncentrowała energię. Tu tkwiło sedno inspiracji do moich własnych działań twórczych”.

Inspirowany abstrakcją geometryczną malarski świat kreowany przez artystę przechodził później liczne transformacje. Z czasem Nowacki coraz bardziej redukował zakres stosowanych form, aby od końca XX w. posługiwać się niemal wyłącznie najbardziej podstawowymi kształtami geometrycznymi – kwadratem i linią. Coraz częściej rezygnował też z symetrycznych, statycznych układów na rzecz powierzchni rozwibrowanych barwnymi, wertykalnymi liniami i tworzenia kompozycji otwartych. Trend ten, nasilił się po 2000 r. i szczególnie mocno uwidocznił w przypadku reliefów liniowych, takich jak 6.01.04. Powierzchnia obrazu stworzona przez rytmicznie zakomponowane, wielokolorowe listwy o różnej szerokości grzbietów i różnych interwałach pomiędzy poszczególnymi elementami, przypomina rozwibrowane, tętniące pole koloru. Dawniejsza skłonność do syntetycznej sztuki geometrycznej wyewoluowała wraz z tymi pracami w kierunku fascynacji energią obrazu, jakościami kolorystycznymi i barwą jako nośnikiem emocji. W połowie lat 90. XX w. artysta uprościł również tytuły swoich prac, rezygnując z towarzyszących im rozbudowanych, poetyckich tekstów na rzecz podpisywania ich wyłącznie datą powstania.

Magdalena Lewoc