Talar

Niektórzy historycy uważają, że Lubeka była pierwszym miastem Rzeszy, które podniesiono do rangi miasta cesarskiego. Cesarz Fryderyk II Hohenstauf (1194–1250) dokumentem z 1226 roku potwierdził uzyskane wcześniej przywileje gospodarcze Lubeki, które umożliwiały rozwój miasta i wzrost jego zamożności. Jednym z praw miast cesarskich było bicie własnej monety. Kluczową rolę odgrywała jednakże stała dostępność srebra. Bogacące się na handlu miasto nie miało z tym problemu. Kasa miejska zasilana była opłatami celnymi, targowymi, wynikającymi z prawa składu oraz w formie różnych podatków wewnętrznych. W 1559 roku, w chwili wybicia prezentowanego talara, świetność Lubeki należała już do przeszłości, chociaż miasto nadal było jednym z centrów handlowych w basenie Morza Bałtyckiego. Lubeka mogła pozwolić sobie nie tylko na prowadzenie mennictwa talarowego, ale także na emisję monet złotych. Mennica lubecka umieszczała na awersie talarów orła cesarskiego, a na rewersie łaciński napis: Miasto Cesarskie. Cechą szczególną talarów lubeckich z 2. połowy XVI wieku były znaki burmistrzów sprawujących w danym czasie pieczę nad miejskim mennictwem. Dlatego na rewersie prezentowanego talara oprócz kawki – znaku mincmistrza Joachima Dalenanna, po bokach trzymanej przez św. Jana Chrzciciela tarczy hanzeatyckiej umieszczono pion murarski w ramionach cyrkla. Był to znak burmistrza Antona v. Stiten. Znak ten został najprawdopodobniej skomponowany jedynie na tę właśnie okoliczność, ponieważ herb rodowy v. Stiten był całkiem inny. Burmistrz należał bowiem do starego meklemburskiego rodu rycerskiego, którego członkowie przez ok. 300 lat związani byli z Lubeką, piastując tam często funkcje radnych i burmistrzów. Lubeka zachowała status wolnego miasta do 1871 roku. Weszła wówczas w skład Cesarstwa Niemieckiego, a mennictwo miejskie, wznawiane okresowo, przetrwało do początku XX wieku.

Mieszko Pawłowski