Owocobranie

Ludomir Sleńdziński kontynuował rodzinne tradycje wileńskiego klasycyzmu w malarstwie, którego reprezentantami byli dziadek Aleksander i ojciec Wincenty. Ludomir studiował w latach 1909–1916 w akademii petersburskiej u Dymitra Kardowskiego, od którego przejął wczesnorenesansową stylizację, haptyczność i linearyzm przedstawień oraz zamiłowanie do technik starych mistrzów. W 1920 roku Sleńdziński założył Wileńskie Towarzystwo Artystów Plastyków, wokół którego skupili się później uczniowie katedry malarstwa monumentalnego, prowadzonej przez artystę od 1924 roku w ramach Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego. Od 1923 roku Sleńdziński utrzymywał także stały kontakt ze środowiskiem warszawskim jako członek Stowarzyszenia Artystów Polskich „Rytm”. Dzięki tej współpracy stał się twórcą dobrze przyjmowanym przez koła rządowe, prezentowanym na licznych zagranicznych wystawach oficjalnych i otrzymującym lukratywne zlecenia. Jego obrazy, reliefy i rzeźby, zręcznie łączące tradycję z dokonaniami XX-wiecznych awangard, wpisywały się w ogólnoeuropejskie tendencje „powrotu do porządku” (franc. rappel à l’ordre). Posiadały wyraźną strukturę, harmonijną budowę i atrakcyjną, dźwięczną kolorystykę, opartą na kontrastach malachitowych zieleni i cynobru lub ultramaryny, oranżu i złota. Obok licznych portretów, scen rodzajowych i alegorycznych pojawiała się w wyborach Sleńdzińskiego tematyka antyczna. Nawiązywały do niej wedutowe tła obrazów (Portret żony na tle Forum Romanum, 1925), a także bohaterowie polichromowanych statui (Parys, 1928; Safo, 1930; Bachantka, 1938). W tym kontekście należy widzieć także płótno z kolekcji szczecińskiej, przedstawiające krzepką bosą postać kobiecą, niosącą kosze wypełnione jabłkami. To wyobrażenie współczesnej Pomony, bogini sadów, ogrodów i urodzaju, której zwyczajowy akt wyraźnie przeziera spod opiętej trykotowej bluzki i lejącej się spódnicy – niczym w greckim stylu mokrych szat.

Szymon Piotr Kubiak