Radziwiłłowa Maria z Lubomirskich - portret

Księżniczka Maria Karolina Lubomirska (ok. 1730-1795) była jedyną córką i spadkobierczynią Jana Kazimierza Lubomirskiego, starosty bolimowskiego z jego małżeństwa z Urszulą z domu hrabianką Branicką. W październiku 1753 r. rodzice wydali ją za mąż za księcia Karola Stanisława Radziwiłła zwanego „Panie Kochanku” (1734-1790), od sejmu 1752 r. miecznika litewskiego. Małżeństwo zakończyło się rozwodem (1760), ale księżna Maria Radziwiłłowa do końca życia kazała się tytułować „księżną miecznikową” (we francuskiej prasie tytuł ten brzmiał: la princesse Marie Miesnik).

Na portrecie ze zbiorów wilanowskich została ukazana jako elegancka dama nie pierwszej już młodości, z mocno upudrowanymi włosami, ozdobionymi nad czołem przepaską z brylancikami, odziana w głęboko dekoltowaną jasną suknię z gorsetem, wysmuklającym talię. Uszy księżnej miecznikowej zdobią okazałe kolczyki z brylantami w kształcie zwisających gruszek (widoczny jedynie kolczyk w prawym uchu). Dodatkową ozdobę stanowi trójrzędowa biała koronkowa falbanka przylegająca do szyi. Na ramiona portretowanej został zarzucony ciemnoniebieski płaszcz podbity gronostajowym futrem, będący manifestacją wysokiego statusu społecznego portretowanej.

Obraz pochodzi ze zbiorów rodziny Potockich z Rosi.

Maria Karolina z Lubomirskich Radziwiłłowa (ok. 1730-1795); Jan Kazimierz Lubomirski; Urszula z Branickich Lubomirska; książę Karol Stanisław Radziwiłł zwany „Panie Kochanku” (1734-1790); miecznik litewski; księżna miecznikowa; zbiory rodziny Potockich z Rosi; Roś.

Agnieszka Woźniak-Wieczorek