Cypel Reddevitzer Hoeft na Rugii; Brzeg morski na Rugii | Reddevitzer Hoeft auf Ruegen

Przylądek Reddevitz (Reddevitzer Höft), który jako swojsko brzmiące „Redowice” rozpoznawał w słynnym Atlasie nazw geograficznych Słowiańszczyzny Zachodniej (1935) ksiądz kanonik Stanisław Dołęga Kozierowski, to cypel wysunięty na zachód w Morze Bałtyckie z rugijskiego półwyspu Mönchgut („Mnichów”). W czasach wczesnego średniowiecza ziemię tę zamieszkiwali Ranowie, słowiańskie plemię podbite jesienią 1165 roku przez księcia sasko-bawarskiego Henryka Lwa, który z pomocą skandynawską zaprowadził chrześcijaństwo. Upadek pogańskiego grodu – podobnie jak późniejszy o trzy lata kres stolicy rugijskiej, Arkony – opisywali Duńczyk Saxo Grammaticus (Gesta Danorum, 1185 – ok. 1222, wyd. 1514) i Saksończyk Helmold (Chronica Sclavorum, 1163–1172, wyd. 1556). Zanim podjęto regularne badania archeologiczne, na barwne relacje kronikarzy powoływali się pierwsi „nowocześni” miłośnicy starożytności połabskich z Zygmuntem Ignacym Kraszewskim i Ludwigiem Giesebrechtem na czele. Ten ostatni, autor czytanych przez Kraszewskiego Wendische Geschichten (1839), redaktor czasopisma „Baltische Studien” i pierwszy sekretarz Towarzystwa Pomorskiej Historii i Starożytnictwa (Gesellschaft für pommersche Geschichte und Altertumskunde) z oddziałami w Szczecinie i Greifswaldzie, przyczynił się do gromadzenia najstarszych pamiątek. Ponad wiek po jego powstaniu, w grudniu 1927 roku, zbiory Towarzystwa przekazano zarządowi regionu. Rok później stały się własnością nowo utworzonego Prowincjonalnego Muzeum Starożytności Pomorskich (Provinzialmuseum Pommerscher Altertümer) w Szczecinie, w którego kolekcji i budynku ze stałą ekspozycją archeologiczną znalazły się także efekty malarskich ekspedycji Maksa Kühna. Między nimi był powstały w maju 1927 roku widok przylądka Reddevitz.

Szymon Piotr Kubiak