Talerzyk

Niewielki porcelanowy talerzyk o otoku wyraźnie oddzielonym od lustra. Jego dekoracja została wykonana w technice podszkliwnego kobaltu. Lustro talerza zdobi gęsta dekoracja linearna. W centralnej partii lustra znajduje się motyw lingzhi ujęty pierścieniem. Otacza go symetryczna stylizowana dekoracja floralna. Kołnierz oddziela od lustra wyraźny uskok. Jego zewnętrzna krawędź została ozdobiona ornamentem o motywie nawiązującym do ruyi, chińskiego berła. Na rewersie znajduje się symbol Yu, używany do znakowania porcelany z okresu Kangxi (1662-1722).

Talerzyk należy do wyrobów białoniebieskich, które zaczęto produkować w Chinach najpewniej w VII wieku. Przedmioty te zdobiono jedynie niebieskim pigmentem w technice podszkliwnej. Pierwsze tego typu naczynia pojawiły się w okresie panowania dynastii Tang (618 – 906). Przedmioty te podlegały ówcześnie jednemu wypałowi. Oznacza to, że niebieską dekorację malowano na wysuszonym czerepie i dopiero po pokryciu przedmiotu szkliwem, poddawano go wypałowi. Z końcem XIII wieku wprowadzono w słynnych manufakturach w Jingdezhen nową recepturę masy porcelanowej i udoskonalono technologię wytwarzania porcelany. Nieprzypadkowo ośrodki w Jingdezhen słyną z najpiękniejszych przykładów porcelany białoniebieskiej, z mistrzowskiego operowania kobaltem.

Wilanowski obiekt jest przykładem porcelany wyprodukowanej z przeznaczeniem na rynek europejski. W kolekcji zachowała się jeszcze para analogicznych w dekoracji czarek. Zdobiły one dawne Pokoje Chińskie zlokalizowane na piętrze korpusu pałacu, zaprojektowane przez Stanisława Kostkę Potockiego.