Zamek w Lublinie

Wojciech Gerson to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli XIX-wiecznego malarstwa polskiego. Początek jego edukacji artystycznej w 1844 roku wiąże się z warszawską Szkołą Sztuk Pięknych. W latach 1849–1853 z grupą absolwentów Szkoły Sztuk Pięknych Gerson udał się w pieszą wędrówkę po kraju, przez: Kielecczyznę, Pojezierze Augustowskie, Lubelszczyznę, Mazowsze i Kujawy, zwiedzał Wilno i Kowno.

Zamek lubelski przez stulecia przechodził zmiany i przebudowy. Obecny, znacznie różniący się od pierwotnego, pochodzi z XIX wieku. W 1520 roku zamek pełnił funkcję rezydencji króla Zygmunta Starego. Czas znaczących zmian dla Lublina przypada na XVI wiek. Wtedy zaczyna się rozwijać handel, rozbudowywane są przedmieścia. Zachowany zostaje średniowieczny układ urbanistyczny, powstaje wiele budowli sakralnych. Zmiany pojawiają się w tym czasie także w układzie wzgórza Zamkowego. Przebudowę w drugiej–trzeciej ćwierci XVI wieku prowadzili starostowie lubelscy Stanisław Gabriel i Jan Gabriel Tęczyńscy. Rozebrano ganki murów obronnych i krenelaż, gotycki budynek podwyższono o dodatkową kondygnację, dodano attykę z bliźniaczymi blendami. Renesansową przebudowę prowadził prawdopodobnie Bartolomeo Berecci. W XVII wieku zamek uległ zniszczeniu, ocalała romańska baszta i gotycka kaplica Trójcy Świętej. W latach 1824–1826 wzniesiono neogotycki budynek według projektu Jana Stompfa, z przeznaczeniem na więzienie kryminalne, którą to funkcję zamek pełnił przez sto dwadzieścia osiem lat. Na obecne założenie wzgórza Zamkowego składają się romańska baszta, gotycka kaplica z renesansowym szczytem oraz neogotycki gmach zamku. Od 1957 roku zamek jest siedzibą muzeum.

Klara Sadkowska