Naszyjnik

Naszyjnik z brązu z krótkimi cylindrycznymi zakończeniami i zdobieniem od strony zewnętrznej zachował się w dwóch częściach. Reprezentuje jedną z kilku odmian tych ozdób szyi o zróżnicowanych kształtach zakończeń. Począwszy od III wieku p.n.e. germańscy mieszkańcy Pomorza Zachodniego zaczęli stosować ozdoby, w tym naszyjniki i fibule do spinania odzieży, charakterystyczne dla ludności celtyckiej, zamieszkującej wówczas południowe Niemcy i Słowację. Zjawisko to określone zostało mianem „latenizacji”, czyli przejmowania niektórych elementów kultury celtyckiej przez ludność innego pochodzenia. W tym czasie Pomorze Zachodnie było objęte osadnictwem kultury jastorfskiej o całkowicie odmiennej obrzędowości i formach przedmiotów użytkowych niż w kulturze lateńskiej. Na przykład na cmentarzyskach jastorfskich nie ma typowych dla kultury lateńskiej grobów męskich wyposażonych w broń. Szczegóły na temat odkrycia prezentowanego naszyjnika nie zachowały się w archiwaliach. Wiadomo jedynie, że został odkryty przypadkowo w 1922 roku na terenie żwirowni w Tarnówku, pow. goleniowski. Był elementem wyposażenia ciałopalnego grobu popielnicowego nakrytego kamieniem, który na podstawie cech konstrukcyjnych i wyposażenia można wiązać z obrzędowością ludności kultury jastorfskiej.

Bartłomiej Rogalski