Potocki Jerzy (1753-1792) - portret

Młody starosta tłumacki z kameralnego portretu spogląda na widza jakby porozumiewawczo. W jego twarzy uwagę zwraca wydatny nos. ubrany jest w brunatno-różowy frak, spod którego wystaje biały koronkowy żabot, szyję opasuje biała chusta. Na głowie pudrowana peruka z przewiązanym czarną kokardą harcapem, spadającym na kark. Stonowane szaro-niebieskie tło nie ingerując w postać, służy podkreśleniu tego co z niej wydobyte poprzez rzetelne rzemiosło artysty. Próżno szukać tu odznaczeń otrzymanych przez Potockiego – Orderu Św. Stanisława nadanego w 1778 r. i Orderu Orła Białego, który otrzymał w 1790 r. – co pozwala przypuszczać, że wizerunek pochodzi z czasów zawarcia małżeństwa z Barbarą Brzostowską (21 II1773). Portrecista prawdopodobnie wywodził się z kręgu Louisa François Marteau.

Jerzy Michał Potocki był synem Eustachego – generała artylerii litewskiej – i Marianny Kątskiej, bratem: Jana Nepomucena Eryka, Stanisława Kostki i Ignacego Romana. Od 1778 r. był starostą tłumackim; w 1786 r. posłem na sejm z województwa bracławskiego, w kwietniu 1789 mianowany został posłem nadzwyczajnym w Sztokholmie, a od 1791 r. pełnomocnym. Potocki był świadkiem zamachu na króla szwedzkiego, który opisał w wydanej anonimowo książce. Dwukrotnie żonaty, od 1773 z Barbarą Brzostowską (rozwiedziony ok. 1780); 1784 z księżną Teklą Jabłonowską (związek ten również się rozpadł z powodu nazbyt długiej rozłąki).

Po śmierci króla Gustawa III położenie Potockiego stało się bardzo trudne, popadł w poważne tarapaty finansowe. Tymczasem władze konfederacji targowickiej przynaglały go do powrotu. Wobec katastrofalnej sytuacji majątkowej, zaczął panicznie szukać protekcji u króla Stanisława Augusta, u posła rosyjskiego Nikołaja Repnina oraz u szwedzkiej królowej wdowy Zofii Magdaleny. Ta ostatnia przyznała mu małą pensję, co ustrzegło go przed całkowitym bankructwem. Los jego odwróciła dopiero interwencja w Sztokholmie brata, Stanisława Kostki, który w imieniu rodziny poręczył wypłacalność Jerzego. Umożliwiło mu to powrót do kraju w 1799 r. Jednak już wówczas ciężko chorował. Zmarł prawdopodobnie w 1801 r., a dzierżawiony przezeń majątek tłumacki przejął rząd austriacki.