Wilk kominkowy

Historia wilków kominkowych rozpoczęła się w epoce średniowiecza. Ich pierwowzorem był długi pręt z kutego żelaza z haczykiem do zawieszania kociołka nad ogniem. W XIV wieku pręt ten wzbogacił się o trzon biegnący w głąb paleniska, służący do podtrzymywania drewnianych polan, a od wieku XVI do funkcji użytkowej (podtrzymywanie polan) dołączono funkcję dekoracyjną. Nazwa „wilk” lub „pies kominkowy” (przyjęła się nazwa „wilk kominkowy”) pochodzi z języka angielskiego i francuskiego. Najczęściej wykorzystywanym materiałem do wyrobu wilków kominkowych było żelazo kute, choć pod koniec XVII wieku zdarzało się srebro a później brąz, często złocony. Formy wilków zmieniały się wraz z obowiązującą modą i stylem, od bardzo prostych do bardzo dekoracyjnych. Wilk kominkowy z kolekcji Potockich, z drugiej połowy XIX wieku, wyrób prawdopodobnie angielski z  drugiej połowy XIX, wykonany jest z brązu złoconego. Wilk składa się ze stalowego rusztu i części dekoracyjnej. Ruszt w formie czworobocznej listwy, zagiętej pod kątem prostym i wspartej na trzech nóżkach, w miejscu zgięcia ozdobiony sterczyną z kulą. Część dekoracyjna, klasycyzująca, w formie czworoboku o zaokrąglonych krótszych bokach, wspartego na dwóch ozdobnych nogach żłobkowanych, u dołu ozdobionych promieniście ułożonymi  liśćmi zakończonymi stopką w formie kulki. Z tyłu trzecia prosta noga stabilizująca konstrukcję . Na osi nóżek dwa płomieniste wazony. Krótsze boki zdobione nakładaną kwiatową rozetą, Dłuższe boki czworoboku dekorowane ornamentem z wici roślinnej i kwiatów – rozetek. Obecnie wilki zdobią Wielką Jadalnię na I zamku.

Przemysław Kucia