Głowa młodej dziewczyny

Piękna, pełna powabu dziewczynka o delikatnej i świeżej urodzie sportretowana została w ruchu. Odwrócona tyłem rzuca widzowi nieśmiałe spojrzenie przez lewe ramię. Jej długie, jasne włosy związane na kształt antycznej fryzury wespół z opadającą białą suknią odsłaniają kark i wdzięczną twarz. Na tle lekko zielonawego tła wyróżniają się kolorystyczne zestawienia: błękitu wstążki i źrenic oraz rumieńca i niedomkniętych ust. Z ramion, na plecy opada czarna draperia. Pędzel prowadzony jest z dużą lekkością – rzec można wirtuozerią. Artystka sprostała wyzwaniu umiejętnie łącząc zamysł kompozycyjny z technicznymi wymogami i utrwaliła na płótnie zapis mistrzowsko uchwyconej chwili.

Jeanne-Philiberte Ledoux (ur. w Paryżu 1767, zm. 12 października 1840 w Belleville) była jedną z czołowych artystek epoki rewolucyjnej i napoleońskiej. Córka słynnego architekta Claude-Nicolas Ledoux (1736-1806), pobierała nauki malarstwa u Jean-Baptiste’a Greuze’a, w czasie gdy niewiele kobiet odważyło się podjąć publiczny zawód. Jej prace po raz pierwszy pokazano publicznie na Salonie w 1793 roku, od tego czasu wystawiała regularnie aż do Salonu Douai w 1823 r.

W miarę rozwoju talentu i kariery, Ledoux stopniowo odchodziła od moralizujących scen rodzajowych cenionych przez Greuze’a oraz od alegorycznych tematów w stylu XVIII wieku na rzecz portretów i miniatur. Inspirację do własnych obrazów czerpała z prac spopularyzowanych przez jej mistrza, tworząc głównie studia głowy pięknych młodych kobiet i dzieci. Wilanowski intymny i bardzo sentymentalny portret dziewczyny jest charakterystyczny dla jej stylu, powtarza też ulubione upozowanie malarki – spojrzenie przez ramię, z lekkiego półobrotu. Swych prac nie datowała i bardzo rzadko sygnowała. Zmarła w nędzy w 1840 roku

W zbiorach wilanowskich znajduje się także inny obraz Ledoux – „Główka dziewczynki” (nr inw. Wil. 1651).

Obraz pochodzi prawdopodobnie z kolekcji S.K. Potockiego, nabyty przed 1796.

Dominika Walawender-Musz