Oinochoe czerwonofigurowa

Dzban o szerokim wylewie wykonany z beżowo-żółtej gliny. Ten typ naczynia nazywano „oinochoe” – służyło ono do czerpania wina z krateru (większego naczynia przeznaczonego do mieszania wina z wodą), a także do nalewania napoju do czar biesiadników. Naczynie ozdobiono w technice czerwonofigurowej – pojawia się na nim przedstawienie nagiego młodzieńca siedzącego przy ołtarzu i trzymającego w dłoni dar. Tę dekorację uzupełniono bardzo popularnymi w ceramice greckiej ornamentami – kimationem oraz tzw. goniącymi się falami.

Jak powstawała wilanowska oinochoe? Najpierw pożądany kształt wytoczono na kole garncarskim, a następnie doklejono uchwyt. Po lekkim podeschnięciu malarz szkicował na jej powierzchni zaplanowaną dekorację. Następnie obrysowywał elementy, które miały zachować naturalny kolor gliny, cienką linią firnisu (nazywanego także pokostem), czyli delikatnej, oczyszczonej glinki bogatej w żelazo. Później wypełniał resztę tła kolorem, a także domalowywał detale figur (takie jak rysy twarzy czy szczegóły anatomii lub ubioru). Tak przygotowane i dobrze wysuszone naczynie wkładano do pieca, gdzie podlegało najpierw wypałowi z dostępem tlenu. W pewnym momencie otwory pieca zatykano, w ten sposób blokując dostęp tlenu do środka. Dzięki jego brakowi żelazo zawarte w glinkach zmieniało kolor z czerwonego na czarny. W kolejnej fazie tlen ponownie wpuszczano do środka – wtedy części nieosłonięte firnisem stawały się czerwonawe. Po powolnym wystudzeniu pieca oinochoe była gotowa.