Widelec

Pierwszy z kompletu dwunastu widelców obiadowych wyprodukowanych przez firmę BUBELA i SKA. Widelec w kolorze srebrnym, platerowany. Zęby (cztery) są spłaszczone i podłużne. Trzonek widelca jest płaski i rozszerza się ku dołowi. W dolnej części trzonek został ozdobiony motywem geometrycznym utrzymanym w stylistyce art déco. Dekoracja składa się z dwóch prostych żłobień (pocienień) biegnących wzdłuż obu krawędzi trzonka. Zakończenie trzonka jest ścięte w miejscach, gdzie został on pocieniony.

Zgodnie z zasadami savoir-vivre’u widelce obiadowe powinny zostać ułożone po lewej stronie talerza (przy lewej ręce). Noże i łyżki układane są po prawej. Co ciekawe, w zależności od kraju stosowane są różne sposoby ułożenia widelców względem obrusu. W Polsce powszechnie kładzie się widelce awersem/zębami do góry, tak aby lekko odstawały od stołu. Takie ułożenie nazywa się ułożeniem typu angielskiego. We Francji natomiast kładzie się sztućce odwrotnie, a więc tak, aby końce zębów widelca dotykały obrusu. Kolejność znajdujących się na stole talerzy – podobnie jak kolejność sztućców – powinna odpowiadać kolejnym daniom. Na wierzchu powinien znajdywać się najmniejszy z talerzy – do zimnej przystawki. Kolejny, większy, jest przeznaczony do ciepłej przystawki, a ostatni, największy – do dania głównego.

Zdaniem Joanny Paprockiej-Gajek jeszcze w połowie XIX wieku powszechne było nazywanie widelców grabkami. Autorka w książce „Platery warszawskie w latach 1822-1914” (Warszawa 2010) wspomina także, że jeszcze w wieku XVIII gospodarze podawali na stół jedynie łyżki. Pozostałe sztućce, jak właśnie grabki czy noże, goście przynosili ze sobą.

MF