Lubomirska Izabela z Czartoryskich (1736-1816) - portret

Autor przy użyciu kredek pastelowych zanotował jedynie popiersie młodej jeszcze kobiety. Mimo, iż znać biegłość ręki, portret sprawia wrażenie szkicu, niektóre elementy stroju i fryzury są prawie nieczytelne. Szczególną uwagę zwrócił na oddanie rysów twarzy. Patrząc na gładki owal, drobne usta, smukły nos i duże wyraziste oczy myśl, że autor nie uniknął idealizacji nasuwa się sama. Portret – jak to bywa w przypadku możnych tego świata – mógł podlegać korektom zleceniodawcy. Upięte, pudrowane włosy, zaczesane do góry i opadające lokami na kark ozdobione są egretą z czaplimi piórami i różową materią. Białą, dość umownie potraktowana suknia, na szyi opaska, a przy dekolcie woal i zarys białego pomponu lub kwiatu róży lub piwonii. Gdyby sądzić jedynie z tego portretu, Izabelę z Czartoryskich Lubomirską zapamiętalibyśmy raczej jako rokokową trzpiotkę niż prowadzącą własne interesy, znaną powszechnie i poważaną księżnę marszałkową.

Lekko zamyślona, lecz pogodna i jasna twarz księżnej przypomina tę znaną z dwóch rysunków przygotowawczych Marcelego Bacciarellego do portretu księżnej, przechowywanych w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie (nr inw. Rys. Pol. 14277 i Rys. Pol. 6089). Na jednym z nich Lubomirska ma podobną zgodną z ówczesną modą fryzurę ozdobioną egretą. Podobne uczesanie prezentuje portret Lubomirskiej namalowany przez szwedzkiego malarza, Aleksandra Roslina, w  Paryżu około 1767 r.

Hasła kontekstowe: portret, pastel, kolekcja Augusta i Aleksandry Potockich