Henryk Lubomirski

Obrazek niewielkich rozmiarów (owal w prostokącie) przedstawia portret młodzieńca ukazanego w popiersiu na neutralnym tle. Obrazek pochodzi z kolekcji Lubomirskich, dawnych właścicieli zamku i został zabrany przez Alfreda Potockiego, ostatniego ordynata łańcuckiego, zagranicę w 1944 r. W 1981 r Ministerstwo Kultury i Sztuki zakupiło obraz z Galerii Heim w Londynie i przekazało dla zamku łańcuckiego. Portret ujęty w szeroką profilowaną, złoconą ramę, w miejscach przejścia od owalu (portret) do prostokątnej ramy wyodrębnione za pomocą fazowania trójkąty. Na dolnej listwie ramy podłużna metalowa tabliczka z czarnym napisem „Henryk X: Lubomirski”. Portret nieznanego malarza pochodzi z 1 poł. XIX w . Henryk Ludwik Lubomirski (ur. we wrześniu 1777 r. w Równem, zm. w październiku 1850 r w Dreźnie) był synem Józefa Aleksandra Lubomirskiego, kasztelana kijowskiego i Ludwiki Sosnowskiej. Wychowywany był przez księżnę Izabelę Lubomirską, właścicielkę Łańcuta, która zakochana w nim bez pamięci (sama miała jedynie córki) usynowiła go i zapewniła najlepsze wykształcenie. Ona też zamawiała liczne portrety Henryka u najlepszych ówczesnych artystów.(Canova, Elisabeth Vigee – Lebrun, Maria Cosway). Henryk zaś, za przykładem swej przybranej matki, stał się mecenasem sztuki, założycielem Muzeum Książąt Lubomirskich we Lwowie, jednym z założycieli i pierwszym kuratorem Zakładu Narodowego im. Ossolińskich oraz pierwszym ordynatem przeworskim. Choć wychowany przez księżnę marszałkową na kosmopolitę popierał powstanie listopadowe, przez co naraził się na dozór polityczny Austriaków. Był autorem „Zbioru widoków celniejszych ogrodów polskich” (miał wtedy 15 lat), który zadedykował Izabeli Lubomirskiej, przybranej matce. Obrazek jest eksponowany w Salonie Bouchera na I p zamku łańcuckiego.

Bożena Rybkowska