Amforka

Amfora to naczynie o jajowatym brzuścu na niskiej stopce i wysokiej szyjce z dwoma uchwytami (zwanymi imadłami). Naczynia o takim kształcie występowały we wszystkich okresach ceramiki greckiej już od X w. p.n.e. Wilanowska amforka zachowała się do naszych czasów w całości, z jednym tylko ubytkiem. Niewielkie naczynie ozdobiono jedynie motywami geometrycznymi – pasami czarnego firnisu, na brzuścu, stopce oraz przy wylewie. Tuż przy wylewie widoczna jest nieregularna plama czerni – to ślad po wypale naczynia.

Jak powstawało to naczynie? Najpierw kształt wytoczono na kole garncarskim oraz doklejono uchwyty. Po lekkim podeschnięciu rzemieślnik malował na nim używając do tego firnisu – specjalnie przygotowanej, delikatnej glinki bogatej w żelazo. Następnie dobrze wysuszoną amforę włożono do pieca, gdzie podlegała najpierw wypałowi z dostępem tlenu. W pewnym momencie otwory pieca zatkano, w ten sposób blokując dostęp tlenu do środka. Dzięki jego brakowi żelazo zawarte w glinkach zmieniało kolor z czerwonego na czarny. W kolejnej fazie tlen ponownie wpuszczano do środka – wtedy części nieosłonięte firnisem odzyskiwały naturalny kolor gliny. Po powolnym wystudzeniu pieca amfora była gotowa.