Miejska uliczka

„W widokach (…) Seidenbeutlowie rzadko przedstawiają architekturę monumentalną. Lubują się natomiast w zacisznych placykach i skwerach, w czerwonych, białych, żółtawych domkach przedmiejskich (…) i z tych ubogich, niepozornych motywów oraz z wielkiego, przeważnie pełnego obłoków nieba wydobywają urozmaicone harmonie kolorystyczne. Koloryt ich jest najczęściej stłumiony; pewien smutek, pewna łagodna melancholia zdaje się panować w większości ich dzieł” – pisał Mieczysław Wallis w recenzji z wystawy braci w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie, zob. M. Wallis, Wystawy w I.P.S-ie (…) Seidenbeutlowie i Jędrzejewski, „Wiadomości Literackie” 1935, nr 25 (23 VI), s. 6.

Taki jest właśnie ten rzadki w ich dorobku zimowy pejzaż, w którym podwyższony punkt widzenia nadaje temu zwyczajnemu z pozoru miejskiemu widokowi melancholijny charakter, podkreślony przez pas zamglonego, pochmurnego nieba i stłumiony koloryt, ograniczony do różnych odcieni bieli przełamanej czernią, szarością oraz odcieniami żółci i czerwieni, którymi malarze budują nastrój pochmurnego, zimowego dnia. | RP