Bracia Seidenbeutlowie Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

Efraim i Menasze Seidenbeutlowie (Warszawa 1902 – KL Flossenburg 1945) w 1921 r. rozpoczęli naukę malarstwa w Warszawskiej Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych pod kierunkiem Miłosza Kotarbińskiego. Jeszcze przed rozpoczęciem studiów debiutowali w Żydowskim Towarzystwie Krzewienia Sztuk Pięknych, gdzie w 1923 r. przygotowali wystawę swego przedwcześnie zmarłego starszego brata, malarza Józefa Seidenbeutla. Menasze został przyjęty na wydział malarstwa i rysunki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w 1923 r., a Efraim – rok później. Bracia byli bardzo aktywni w kręgach artystycznych Warszawy, m.in. byli członkami ugrupowania „Szkoła Warszawska”.
Bywali na wielu plenerach m.in. w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą, na Śląsku i nad Bałtykiem (na Helu). Swoje prace wystawiali m.in. w TZSP oraz w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie (tam mieli w 1935 r. wystawę indywidualną), TPSP w Krakowie, Lwowie i Poznaniu – a także za granicą. W malarstwie interesowały ich pejzaże, martwe natury, rzadziej kompozycje figuralne. Najważniejsze były dla nich kolor i światło.
Bliźniacy często malowali razem, sygnowali wtedy swe obrazy jedynie nazwiskiem. Malowane razem dzieła braci są przykładem fenomenu wspólnej twórczości malarskiej.
Po wybuchu II wojny św. Seidenbeutlowie znaleźli się w Białymstoku, byli tam też kiedy wkroczyli tam Niemcy. Przetrwali getto, zostali wywiezieni do obozu koncentracyjnego w Stutthofie, potem w Auschwitz. Zostali bestialsko zamordowani w kwietniu 1945 r.