Łyżeczka

Pierwsza z kompletu pięciu łyżeczek do herbaty z sygnaturą producenta „BUBELA | SHEFFIELD STEEL”. Łyżeczka do herbaty wykonana ze stopu metalu, platerowana, w kolorze srebrnym. Kształt czerpaka jest eliptyczny – silniej zwęża się w stronę zakończenia, delikatniej w stronę trzonka. Trzonek płaski, rozszerza się ku dołowi. Został ozdobiony oszczędnym wzorem geometrycznym utrzymanym w stylistyce art déco. Dekoracja składa się z prostych żłobień (pocienień) biegnących wzdłuż obu krawędzi. Zakończenie trzonka jest ścięte w miejscach, gdzie został on pocieniony. 

Herbatę znano w Polsce już na początku XVIII stulecia, jednak nie cieszyła się takim powodzeniem jak kawa. Okres jej popularności zaczął się na przełomie wieków XVIII i XIX, apogeum osiągnął w latach 20. i 30. XIX wieku. Na terenach zaboru rosyjskiego do jej parzenia używano samowara, który nie przyjął się w pozostałych zaborach. Modny w połowie XIX wieku stał się imbryk jako naczynie służące do przygotowania herbaty w stylu angielskim (znacznie różniącym się od stylu rosyjskiego, więcej na ten temat: E. Wieruch-Jankowska, „Herbaty na warszawskim stole XIX wieku. Zwyczaje i akcesoria”, Warszawa 2015, s. 32-34). Jak pisze Joanna Paprocka-Gajek, specjalistka od rodzimych platerów, „herbatą” zaczęto nazywać skromniejszy, wieczorny posiłek bez względu na to, co aktualnie podawano do stołu („Platery warszawskie w latach 1822-1914”, Warszawa 2010). W odróżnieniu od wystawnych obiadów czy kolacji spotkania przy herbacie nie wymagały wielu przygotowań, a sam zwyczaj picia herbaty stawał się doskonałym anturażem dla spotkań towarzyskich.

Piciu herbaty nieodłącznie towarzyszą różnego rodzaju akcesoria (więcej na ten temat: E. Wieruch-Jankowska, „Herbaty na warszawskim stole XIX wieku. Zwyczaje i akcesoria”, Warszawa 2015, s. 32-33), w tym łyżeczki. Łyżeczki do herbaty czasem zawieszano na obręczy wokół cukiernicy, wytwarzano również specjalne łyżeczki do zgarniania fusów (miały ażurowy czerpak oraz długi i cienki trzonek, który prawdopodobnie służył do odblokowywania dzióbka dzbanka z zatykających go liści (E. Wieruch-Jankowska, „Herbaty na warszawskim stole XIX wieku. Zwyczaje i akcesoria”, Warszawa 2015, s. 44). 

Natalia Różańska