Kartki reglamentacyjne na cukier

Odcinek 15 kuponów reglamentacyjnych (tj. do oddania razem z zapłatą w miejscu sprzedawania danego produktu), oderwany od reszty odcinków - ślady po oddarciu ręcznym na lewej, dolnej i prawej krawędzi. U góry krawędź prosta i pasek marginesu kończącego nadruk na papierze. Dwie nieczytelne pieczątki: fioletowe, jedna widoczna w całości, druga fragmentarycznie - kończyła się na części oderwanej. Na stronie odwrotnej trzecia pieczątka, szablon na uzupełnienia odręczne - nieuzupełniony. W górnej części nadruku wskazanie okresu: 1945. Zapewne kartek Włodawerowie nie wykorzystali przed wyjazdem do Polski i zabrali je ze sobą.
Sprawy aprowizacji przewijają się przez wspomnienia Pauliny Włodawerowej. Za ,,bardzo dobry" uznała w nim dużo wcześniejszy okres niż ten z 1945 r. - czas około roku 1942, czyli funkcjonowania Domu Dziecka w G'azalkencie: ,,Nie sądzę, aby nam, zatrudnionym, dużo płacono w pieniądzach, ale to nie miało większego znaczenia. Ważne było to, co się otrzymywało «w naturze», a oczywiście my dostawaliśmy więcej niż niezatrudnieni. Przydziały nie były regularne, ale od czasu do czasu Tata (zawsze z kimś jeszcze) jeździł ciężarówką do Czymkientu i przywoził (nasz rejon nie podlegał Taszkientowi, który był blisko, ale to już był Uzbekistan, a my byliśmy administracyjnie częścią Południowego Kazachstanu). Dostawaliśmy mąkę, cukier, ryż, kaszę mannę, proszek jajeczny, często nawet konserwy mięsne i rybne. Niewątpliwie mieliśmy się w tym czasie znacznie lepiej niż tubylcza ludność, a nawet niż element napływowy – ewakuowani z Woroneża czy Rostowa, którzy nawet mając trochę pieniędzy, niewiele mogli za to kupić, w tym ciężkim 1942 roku'' (MPOLIN-A4.1.1, zapis z 28.04.1981).
PK