Izabela z Czartoryskich Lubomirska

Portret księżnej marszałkowej Izabeli Lubomirskiej
Obraz przestawiający Portret księżnej marszałkowej Lubomirskiej jest XIX wieczna kopią obrazu autorstwa Elizabeth Vigee – Lebrun, który do czasów II wojny światowej znajdował  się w zbiorach Potockich. Obecnie portret ten stanowi własność muzeum we Lwowie. Łańcucka kopia pochodzi z 1875 r, wykonana została przez Wincentego Leopolda Ślendzińskiego. Izabela (Elżbieta) z Czartoryskich Lubomirska (ur. w 1733 r lub 1736 r. w Warszawie,  zm. W 1816 r w Wiedniu) była córką Augusta Czartoryskiego i Zofii z Sieniawskich. W 1753 r poślubiła starszego od niej Stanisława Lubomirskiego, właściciela Łańcuta i stała się, po śmierci męża ostatnią właścicielką z rodziny Lubomirskich, a zarazem jedną z najbogatszych kobiet ówczesnej Europy. Posiadany przez nią majątek szacowano na 25 mln zł. Była jedną z najwybitniejszych kobiet XVIII wiecznej Polski, mecenaską i kolekcjonerką sztuki, za jej czasów zamek łańcucki osiągnął największa świetność. Na obrazie łańcuckim przestawiona jest wsparta o postument z hermą Henryka Lubomirskiego, ukochanego przez nią przybranego syna (miała cztery córki), na postumencie napis określający autora obrazu. Wincenty Leopold Śleńdziński (ur 1837 r, zm. 1909 r) był malarzem i konserwatorem malarstwa. Uczył się w Wilnie, a dzięki poparciu Benedykta Tyszkiewicza wyjechał do Moskwy do Szkoły Malarstwa Rzeźby i Architektury. Malował wiele obrazów o treści religijnej oraz portretów. Podczas pobytu w Krakowie poznał Jana Matejkę, który zachęcał go do malowania obrazów historycznych. Od 1833 r do końca życia mieszkał w Wilnie. Był bardzo wziętym malarzem, mającym i realizującym wiele zamówień, zdolnym portrecistą i dobrym konserwatorem. W Krakowie bywał kilka razy i podczas jednego z pobytów powstał łańcucki obraz, będący kopią. Dawniej kopie słynnych obrazów były bardziej cenione niż obecnie i często kupowane czy zamawiane przez arystokratów.

Bożena Rybkowksa