Biurko - chinoiserie

Biurko w formie bureau ministre, o blacie wspartym na dwóch bocznych szafkach, każdej o czterech szufladach od strony tylnej i drzwiczkach od strony frontowej.

Blat kryty zielonym suknem, z trzech stron obwiedziony galeryjką o nakładanej na płaską listwę geometrycznej dekoracji, złożonej z naprzemiennie ułożonych płaskich kwadratowych plakietek o wyciętych pośrodku czworoliściach oraz rombów uformowanych z  półwałków.

Pod blatem z obu stron po 3 małe szufladki rozdzielone niewielkimi płycinami. Fronty podsuwnic szuflad, płyciny pomiędzy szufladkami pod blatem, krawędzie blatu oraz pionowe krawędzie szafek wykończone półwałkami. Boki od zewnątrz ozdobione nakładaną diagonalną kratką także wykonaną z półwałka.

Nogi od frontu i z boków proste, niskie, faliście przechodzące w cokół. Od strony dużych szuflad cokół przerwany, nogi prostokątne, podwyższone, w kątach pod dnem dolnych szuflad wypełnione płaską, ażurową, geometryczną dekoracją o motywach schodkowych.

Całość w kolorze czerwonym, wszelkie nakładane dekoracje w kolorze złotym, podobnie jak malowane motywy roślinne wypełniające płyciny pod blatem oraz kratkę na bokach, a także dekoracyjne paski wzdłuż krawędzi nóg oraz cokołu.

Drzwiczki ze złoconą dekoracją roślinną o motywach traw i krzewów oraz szuflady z motywami pejzażowymi, pokryte laką europejską w stylu chinois, w niektórych partiach półplastyczną, zostały przeniesione z saskiej sekretery Wil.919, wykonanej w drezneńskim warsztacie Martina Schnella w latach 1727-1730, a w 1821 roku na polecenie Stanisława Kostki Potockiego przekształconej na potrzeby ekspozycji kolekcji orientalnych wyrobów z kości słoniowej w szafę witrynową. Nie zachowało się niestety sześć małych szufladek umieszczonych wówczas pod blatem biurka – obecnie w tych miejscach znajdują się rekonstrukcje.

Biurko stanowi fragment pochodzącego z 1. ćw. XIX w. wyposażenia Pokoju Średniego na I piętrze korpusu pałacu wilanowskiego, będącego wówczas częścią Pokoi Chińskich urządzonych według koncepcji Stanisława Kostki Potockiego przez Aleksandrę z Lubomirskich Potocką i jej syna Aleksandra. Jego wyposażenie, w odróżnieniu od pozostałych pomieszczeń, prezentujących obiekty w aranżacjach o bardziej muzealnym w charakterze, miało sugerować użytkowy charakter, z biurkiem, łóżkiem, umywalką, a nawet parą spluwaczek. Zgromadzono tam cenne drobiazgi wykonane w najróżniejszych technikach a także obiekty czysto użytkowe, jak kapelusz, szlafrok czy buty. Taka aranżacja miała pomóc pokazać całościowy obraz zjawiska, jakim była sztuka orientalna, nie zawężona jedynie do sztuki wysokiej, ale we wszelkich jej przejawach. Dzięki temu kolekcja miała większy wymiar dydaktyczny, zgodny z oświeceniowymi ideałami wyznawanymi przez Potockiego.