Fotel

Fotel o trapezoidalnym siedzisku, na czterech wąskich, lekko zbieżnych, kwadratowych w przekroju nogach, z których tylne w dolnej partii są lekko odgięte do tyłu, a wyżej płynnie przechodzą w ramiaki boczne oparcia. Oparcie jest nieco odchylone do tyłu, w górnej części utworzone przez szeroką prostokątną deskę ozdobioną pod dolną krawędzią płaskorzeźbiony motywem dużej, spłaszczonej palmety. Dolna połowa oparcia ażurowa, przedzielona prostym wiązaniem łączącym ramiaki boczne. Poręcze prostokątne w przekroju, nieco węższe w górnej partii i rozszerzające się ku dołowi, płynnie spływają od górnej części oparcia, a u dołu zawijają się półkoliście ku tyłowi opierając się na bocznych oskrzyniach siedziska i dalej nieco unoszą ku górze, rozszerzając się na końcach w formę asymetrycznych wachlarzy. Siedzisko tapicerowane, obite zielonozłotym pasiastym adamaszkiem.

Fotel stanowi element kompletu, na który składa się kanapa (Wil.4134) i dwa fotele (Wil.4135, Wil.4136). Mebel stanowi przykład dojrzałej estetyki empirowej, charakterystycznej dla pierwszej połowy XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych. Styl ten przejawiał się w zamiłowaniu do mebli o prostych kształtach i masywnych proporcjach.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1963 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.