Potocka Tekla z Jabłonowskich - portret

Portret pięknej i młodej Tekli Potockiej oddaje charakter epoki, w której żyła. Ukazuje starościnę w popiersiu ¾ w prawo, z wysoką, przypudrowaną fryzurą, zaczesaną gładko do góry, z puklami na karku. Ubrana jest w brunatną suknię z dekoltem, z plisowanym, stojącym kołnierzem z białej przezroczystej tkaniny (muślin?). Niewykluczone, że autor, zgodnie z odwieczną praktyką, nie omieszkał arystokratki trochę wyidealizować. Dla artysty tak świadomego, a równocześnie tak sprawnie posługującego się kredką, nie stanowiłoby to zapewne większej trudności. Upiększając to i owo, na życzenie lub z własnej woli, stał się piewcą jej urody, której poprzez utrwalenie w postaci pastelu na zawsze nadał walor nieprzemijalności. Dama ubrana jest w wytworną modną suknię przybraną kołnierzem z przezroczystej tkaniny, który okala jej długą szyję. Przypudrowane włosy, zaczesane wysoko nad czołem, opadają kaskadą pukli na kark. Błękitny kolor oczu znajduje odzwierciedlenie w smudze tła.

Tekla z Jabłonowskich Potocka (zm. po 2 II 1807) była drugą żoną starosty tłumackiego Jerzego Michała Potockiego. Ich ślub został zawarty po rozwodzie Potockiego z Barbarą Brzostowską w 1784 roku. Tekla była córką kasztelana krakowskiego Antoniego Jabłonowskiego i jego pierwszej żony – Anny Sanguszkówny. Z Jerzym miała córkę Cecylię (zm. 1861), od 1805 roku żonę wojewodzica sieradzkiego Hieronima Jerzego Walewskiego, oraz syna Antoniego (po 1784–1802.

Wizerunek odznacza się artyzmem, jest dziełem niezidentyfikowanego mistrza, być może włoskiego.

Pastel prawdopodobnie z kolekcji Augusta i Aleksandry Potockich.