Topór

Topór żelazny został znaleziony u podnóża wzgórza zamkowego w Lublinie podczas prac budowlanych prowadzonych w 1993 roku. Jest to prawdopodobnie znalezisko gromadne. W jego skład wchodzi pięć toporów i dziewięć innych przedmiotów żelaznych, między innymi: nożyki, kłódka, sprzączka. Zabytki przekazał Muzeum Lubelskiemu przypadkowy odkrywca. Duży topór ma półwachlarzowate ostrze, ostro zakończoną brodę i długą osadę na drzewce. Na szyi umieszczono znak garncarski w pięciokątnej puncy z krzyżykiem. Ponad trzydzieści egzemplarzy toporów z okresu późnego średniowiecza, które odkryto dotychczas na obszarze Lubelszczyzny, pochodzi z 2. połowy XIII–XV wieku. Wydarzenia polityczne tego okresu, przemarsze licznych wojsk miały znaczący wpływ na dużą ilość znalezisk broni, w tym czekanów i toporów. Odkrywane są na przeprawach rzecznych, w błotnistych dolinach, ciekach i wzdłuż ważniejszych szlaków komunikacyjnych wiodących zazwyczaj brzegami rzek lub przez dogodne przejścia – większe kompleksy leśne i pasma górskie.

Analiza typologiczna topora sugeruje związek zabytku ze środowiskiem lubelskich rzemieślników. Jednak miejsce odkrycia u stóp królewskiego zamku podpowiada inną – reprezentacyjną – funkcję kolekcji toporów.