Amforka impasto

Niewielka amforka o nietypowym kształcie. Górna część brzuśca ma profil lekko wklęsły, a dolna partia wraz z ramionami profil lekko wypukły. Szyjka naczynia rozszerza się ku górze. Po bokach umieszczono dwa grube uchwyty, wstęgowe, przewężone w środku. Powierzchnia w o niejednolitym kolorze, w odcieniach brązu.

Wilanowska amforka należy do grupy naczyń określanych przez archeologów terminem „impasto”. Są to wczesne wyroby etruskie, powstające nie na kole garncarskim (jak ogromna większość późniejszej ceramiki antycznej), a tworzone z ręki. Ich kształty nie są wobec tego idealnie regularne, jest tak także w przypadku amforki. Naczynia te powstawały z gliny słabo oczyszczonej, lub nieoczyszczonej wcale, co wpływało na ich jakość i wygląd powierzchni (bardziej szorstkiej i z drobnkiami). Często ich dekorację wykonywano w technice rytowania lub odciskania, a dużo rzadziej spotkać można egzemplarze malowane. Ich kolor uzyskiwano przez wypał redukcyjny (bez dostępu tlenu), dzięki czemu powierzchnia przybierała ciemną barwę. Jednak nie była ona doskonale czarna, jak w późniejszych naczyniach zwanych „bucchero nero”. Spowodowane było to niedoskonałościami w konstrukcji pieca. Dopiero na początku VII w. p.n.e. zaczęły powstawać naczynia z materiału lepiej oczyszczonego, a także wypalanego w piecach pozwalających na precyzyjniejszą kontrolę nad temperaturą i dostępem tlenu. Od tego czasu powoli zaczynają się pojawiać naczynia wykonywane w technice „bucchero nero” także obecne w wilanowskiej kolekcji.