Spodnie męskie

Spodnie lniane męskie z szerokimi nogawkami (z łatą na jednej nogawce) pochodzą z początku XX wieku z miejscowości Drelów w powiecie bialskim. Zostały uszyte maszynowo. Skrojono je z czterech części: z dwóch nogawek zszytych po wewnętrznej stronie (długość 96 cm, szerokość 24,5 cm), paska (długość 96 cm, szerokość 3,5 cm) i pasa prostokątnego materiału doszytego w tylnej części pod paskiem. Są zapinane w pasie na guzik (rozporek z przodu ma długość 15 cm). Tego typu spodnie noszono najczęściej w lecie do stroju świątecznego, a gdy były już podniszczone, przeznaczano je do używania na co dzień. Uszyte są z płótna samodziałowego wykonanego na warsztacie tkackim, we własnym zakresie w gospodarstwie domowym. Dla uzyskania jak najjaśniejszego odcienia po ich upraniu, najczęściej w ługu, były suszone na słońcu, co miało zapewnić wybielenie. Na początku minionego stulecia ten typ spodni zakładano głównie w dni powszednie do pracy, a do stroju świątecznego noszono spodnie z materiałów fabrycznych w kolorze czarnym lub granatowym. Ich krój był taki sam. Bardzo często, na modę miejską, zaprasowywano w nich nogawki na kant żelazkiem na węgiel lub duszę, aby dodać im elegancji. W tej części Lubelszczyzny mężczyźni do takich spodni zakładali łapcie z lipowego, brzozowego lub wiązowego łyka, cięte w paski. Przed ich nałożeniem okręcano stopę i łydkę w nogawce kawałkiem materiału, zwanym onucą, i obwiązywano sznurkiem przymocowanym do buta. Taki sposób ich noszenia sprawiał, ze nogawki przylegały ścisłe do nogi i nie podwijały się. Na początku XX wieku w okolicach Białej Podlaskiej mężczyźni nosili coraz częściej do stroju świątecznego wysokie buty z cholewami, do których wpuszczano nogawki.