Podstawa (pod imbryk)

14.1 x 14.8 - wierzch

W kolekcji wilanowskiej znajduje się obecnie jedynie porcelanowa podstawa, ale historyczne inwentarze wyposażenia pałacu potwierdzają, że była ona dopasowana do imbryka z pokrywką. Podstawka służyła do umieszczenia w niej źródła ciepła, dzięki któremu herbata w imbryku dłużej pozostawała gorąca. Uformowano ją w kształt trójnogu, z dwóch stron wnętrze przesłonięto delikatną kratką ozdobioną drobnymi niezapominajkami, a trzecią pozostawiono wolną. Od góry trójnóg pozostaje otwary pozwalając na umieszczenie w nim imbryka, jego górna krawędź posiada jednak uchwyty, które zapewniają stabilne posadowienie naczynia.

Ten niespotykany już dzisiaj przedmiot użytku codziennego powstał w słynnej manufakturze miśnieńskiej w II. połowie XVIII wieku. Na takie datowanie wskazuje jego dekoracja, charakterystyczna dla tego okresu – delikatne, malowane naszkliwnie kwiaty, a także chętnie stosowane wtedy barwy – mocny seledyn i delikatny, lilowy róż, których użyto w dekoracji rocaillowej. Całości dopełniają także plastyczne, porcelanowe rośliny chętnie stosowane w zdobieniach z tamtego okresu. Pojawiające się na aukcjach i przechowywane w innych muzeach imbryki z podstawami identycznymi, jak wilanowska, pozwalają przypuszczać, że brakujący czajniczek był kulisty, najpewniej także zdobiony kwiatami w podobnym typie.