Pejzaż z Zakopanego

Jednym z najważniejszych tematów artysty po 1918 roku, kiedy to przeniósł się do Zakopanego, gdzie mieszkał do końca krótkiego życia (1923), stał się pejzaż górski. Jego twórczość z tego czasu wpisywała się w zasadnicze tendencje rozwoju plastyki, oparte na zasadzie uproszczenia, geometryzacji formy bądź działania czystą barwą, malarskim gestem i ekspresją.

Obraz z 1918 roku mierzy się z odczuciem przyrody jako żywiołu, eksponując brawurową grę malarską. Wykonany w niewielkim formacie, domagający się zbliżenia działa poprzez monumentalizację efektów wizualnych. Podzielony na dwie części kontrastuje wygiętą wklęsłym horyzontem ciemną partią gruntu i górującą, gwałtownie malowaną krótkimi, nieregularnymi pociągnięciami jasną masą chmur. Zróżnicowane partie obrazu są kształtowane zmiennymi efektami fakturalnymi i kolorystycznymi, ukazując krajobraz jako zderzenie mas atmosferycznych i jako ekspansywny żywioł – obraz wyzwala wrażenie ruchu nieprzewidywalnej energii.

Nieduży format zdradza przeznaczenie obrazu do dekorowania domowego wnętrza. Artysta umiejętnie reżyseruje akcję groźnych sił natury wydobytych gęstą konsystencją farby i zamaszystym malarskim gestem, obraz daje odczucie nieprzewidywalności przyrody w domowej strefie komfortu. Zakopiańskie widoki Rerutkiewicza nawiązywały i kontynuowały romantyczną ideę wzniosłości – stanu namiętności i doświadczenia ekstremalnego niebezpieczeństwa, obserwowanego jednak z bezpiecznego dystansu. W ten sposób wzniosłość prowadziła do stanu ukojenia i wysublimowanego przeżycia estetycznego.