Portret żony artysty Luizy Comello

Ważną częścią dorobku artystycznego Juliana Fałata była mistrzowsko opanowana przez niego technika akwareli. Artysta był jednym z najbardziej radykalnych reformatorów krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, która pod jego kierownictwem przyjęła status Akademii Sztuk Pięknych. W swoim programie dydaktycznym i artystycznym odszedł od tradycyjnej akademickiej hierarchii tematów, eksponując samodzielną rolę pejzażu i osobistych studiów portretowych. W tej konwencji powstał portret żony artysty, Luizy Comello Stuckenfeld, młodej Włoszki spokrewnionej z Habsburgami, która poślubiła Fałata w 1900 roku w Kętach. Miała wtedy dwadzieścia jeden lat, on czterdzieści siedem.

W portrecie żony Fałat zawarł zarówno emocjonalny stosunek do bliskiej osoby, jak i warsztatowe umiejętności oraz nowe poszukiwania artystyczne. Studium portretowanej osoby zostało zaplanowane w niekonwencjonalnej pozie. Kobieta, oparta ramieniem o tył fotela, odwraca się w stronę widza. Jej twarz jest ukazana w zadumie, spogląda w dal. Fałat połączył dynamikę przedstawienia, wykreśloną ukośnym układem oparcia fotela, z rysującym się zamyśleniem na twarzy modelki. Sposób plastycznego opracowania polegał na rozluźnieniu sceny, przełamaniu frontalności portretu, a także pospiesznym, niejako improwizowanym sposobie malowania akwarelą, tworzącą przezroczyste, przenikające się warstwy plam barwnych. Artysta zarazem rozjaśnił najbardziej wymowne obszary porteru – twarz, układ dłoni, dobitnie wyłonił spojrzenie. W swoim studium portretowym adaptował rozwiązania impresjonistów, związane ze swobodnym operowaniem plamą barwną, ale także sięgnął do repertuaru sztuki japońskiej, która fascynowała jego pokolenie – posłużył się wąskim kadrem, delikatnością plamy barwnej, kształtując subtelny, czuły portret bliskiej osoby.