Fragment kantharosu bucchero nero

Poczynając od VII w. p.n.e. Etruskowie produkowali charakterystyczną ceramikę w czarnym kolorze i lekko satynowym połysku, nazywaną dzisiaj bucchero nero lub po prostu bucchero. Były to naczynia najczęściej toczone na kole garncarskim (w przeciwieństwie do wcześniej przez nich produkowanych, lepionych z ręki i nie tak technicznie doskonałych). Zdobione były przy użyciu różnych technik: rytowania, stempli czy też dodawania ozdób lepionych z ręki. Swój wspaniały kolor zawdzięczają, podobnie jak ceramika grecka czerwono- i czarnofigurowa, specjalnemu procesowi wypału w odpowiednio skonstruowanych piecach ceramicznych. Po rozgrzaniu ceramiki do wysokiej temperatury odcinano dostęp powietrza do środka pieca, sprawiając w ten sposób, że tworzyła się tam atmosfera redukcyjna (pozbawiona tlenu). To w niej glina nabierała wspaniałego czarnego koloru, tak wewnątrz, jak i na zewnątrz przedmiotów. Przedmioty wytwarzane przez Etrusków były szeroko eksportowane – znajdowano je bowiem na stanowiskach archeologicznych we Francji, południowej Hiszpanii, Grecji czy Egipcie.

Wilanowskie naczynie stanowi przykład takiej właśnie etruskiej ceramiki. Jest to fragment kantharosu - jednego z popularnych naczyń do picia wina używanych w Starożytnej Grecji. Spośród innych tego typu naczyń kantharosy wyróżnia wysoka nóżka, a także dwa, wąskie, wznoszące się ponad czaszę uchwyty (zwane imadłami). Jednak egzemplarz wilanowski nie zachował się do naszych czasów w całości – jest to jedynie czasza pozbawiona uchwytów i nóżki, ślad po której został spiłowany. Jego dekoracja jest bardzo oszczędna – składa się na nią tylko wąski pas łuków okalający je mniej więcej w połowie wysokości.